De pandemie dwingt veel grote bedrijven met de billen bloot te gaan. Ze zitten, zeker in de VS, tot over hun oren in de schulden en dat is zeker in crisistijden bepaald geen pre.
Over de hele wereld woedt er discussie over de beste manier om de verspreiding van het coronavirus aan te pakken, waarbij landen radicaal verschillende benaderingen hanteren in de strijd tegen de ziekte.
De oudjes onder ons zullen zich nog wel de vroeg jaren zeventig herinneren. Het was de tijd dat de olieprijs verveelvoudigde en dat joeg weer de prijs van andere commodities de lucht in.
Crises hebben een onbetwistbaar nut. Ze leggen onbarmhartig de zwakke plekken in het systeem bloot. Dat gebeurt ook deze keer en opnieuw is duidelijk, dat het financieel allesbehalve robuust is.
Het was feest op de financiële markten in de maand april. Beleggers keken al vooruit naar de periode van herstel na het einde van de coronacrisis.
Nu de pandemie enigszins tot staan is gebracht, begint menigeen weer vooruit te kijken. Hoe zal de post-coronawereld eruit zien ?
De meest recente World Economic Outlook van het IMF biedt geen prettige leesstof. De wereld is beland in de grootste crisis sinds de WO II
Centrale banken dreigen dezelfde fout te maken zoals in 2008/9. Om te redden wat er te redden viel, verstrekte bijvoorbeeld de Fed op grote schaal liquiditeiten aan bedrijven die al eerder insolvabel waren.
Buitenlandse beleggers liepen er tegen te hoop. Ze hadden er een hekel aan, dat de Japanse corporates maar op hun geld bleven zitten in plaats van het terug te geven aan de belegger.
