De supperrijken der aarde hebben hebben in het eerste kwartaal van dit jaar hun belang in grondstoffen en vastgoed uitgebreid ten koste van vastrentende waarden, hedgefondsen en durfkapitaal. Dat blijkt uit cijfers van private investeringsclub Tiger 21.
Gisteren trok de Amerikaanse president Donald Trump de stekker uit het klimaatakkoord van Parijs. De bijna tweehonderd landen die zich hebben verenigd in de strijd tegen de opwarming van de aarde moeten het voorlopig doen zonder de Verenigde Staten. Dit kan mogelijk een terugslag betekenen in de strijd tegen klimaatverandering.
De grootste economieën ter wereld ztten op een tikkende pensioen tijdbom die in 2050 meer dan $ 400.000 miljard kan bedragen. Als landen geen dringende actie ondernemen stevenen de toekomstige generaties af op de grootste pensioencrisis ooit. De toenemende levensverwachting en snel vergrijzende bevolking is net zo’n bedreiging als klimaatverandering. Dat meldt Het World Economic Forum (WEF).
Hoewel het gezegde “verkoop in mei en kom terug in september” vaak opgeld doet, weten slimme beleggers dat niet alle aandelen gedumpt hoeven te worden. Zij zijn nog steeds op zoek naar koopjes die winnaars kunnen worden. Er zijn een aantal aandelen die nog steeds een mooi rendement bieden.
In mijn vorige blogs heb ik – op basis van de financiële feiten – dat de traditionele “trading rules”, zoals de noodzaak van geduld en van spreiding verzinsels zijn. De enigen, die dankzij jouw spreiding en jouw geduld, verzekeren van een vast rendement over jouw vermogen zijn jouw bankiers en vermogensbeheerders.
De hoogte van de kosten speelt een belangrijke rol in het uiteindelijk rendement. Veel particuliere beleggers letten hier niet op. De laatste jaren zijn de kosten fors omlaag gegaan bijvoorbeeld door de opkomst van indexbeleggen. Maar ook hier zitten verborgen kosten achter. Dat blijkt uit een studie van Antti Petajisto van hedgefund LMR Partners. Het gaat dan om de aankoop-en verkoop van de ETF’s (indextrackers). Hij bekeek 1800 ETF’s tussen 2007 een 2014.
Obligaties hebben als voordeel dat – vooropgesteld dat de crediteur financieel gezond is – je een link kunt leggen tussen de resterende looptijd en het rendement. Dat wil zeggen, hoe langer de looptijd, hoe hoger de opbrengst. Een voordeel dat beleggers in vastgoed en in aandelen principieel missen. Die kopen vooral risico’s. Van hun bancaire “opvoeders” horen ze dat ze “geduld” moet oefenen. Dat beleggen “een lange adem” vereist. Dat “je stil moet zitten als je geschoren wordt”.
In de branche noemt men dat “opvoeden”. De klant krijgt vanuit een vermeende deskundigheid een set aan gedragsregels gepresenteerd. En leert dat hij “moet stil zitten als hij geschoren wordt”. Dat “beleggen een zaak van geduld” zou zijn. En dat hij dus niets moet verwachten. Behalve dan een regelmatige rekening voor het deskundige beheer.
Traditioneel zien beleggingsspecialisten een positieve samenhang tussen risico en rendement. Weliswaar doet de overgrote meerderheid van hen helemaal niets om die risico’s in rendement te vertalen. Dat hoeft ook niet, menen zij. Volgens hen komen de navenant hogere rendementen vanzelf. De “lange termijn” is het toverwoord.
