Terwijl in aandelenmarkten alweer wat groei verdisconteerd wordt, blijven de obligatiemarkten aangeven nog niet al te hoge verwachtingen te hebben van groei en/of inflatie.
In deze column bespreek ik de recente ontwikkelingen op de rentemarkt en geef aan hoe beleggers hierop het beste kunnen inspelen.
De rente op spaarrekeningen was vorig jaar nog makkelijk 4% en is nu nog nauwelijks 1%. De banken hebben veel excuses.
De rentecurve (yieldcurve) is aan het vervlakken. Ten opzichte van een maand geleden zijn de rendementen van Duitse staatsleningen van 2 tot en met 10 jaar opgelopen.
Dit is eigenlijk een vraag van wat verwachten wij; inflatie of deflatie? Een manier om naar de rente te kijken is om het inflatieniveau te verhogen met een risicopremie. Dit heeft dan betrekking op de 10 jaars rente.
De rentecurve voor de Eurozone laat ook over de gehele linie een stijging zien. Zij het iets minder dan Treasuries. De 10 jaars rente in Europa is gestegen met ongeveer 50 basispunten van 3,20 naar 3,70%.
De oplopende lange rente is duidelijk te zien in de VS waar een ware stortvloed van nieuwe en toekomstige staatsleningen de beleggers er toe brengt steeds hogere rendementen te verlangen van de Treasury.
De stijging van de rente tot nu toe dit jaar komt door de hogere inflatieverwachting op middellange termijn. Dat laatste hangt samen met de angst dat het superruime monetaire beleid tot een vloed van geld leidt.
Volgens de rentecurve is de rally op de beurzen tijdelijk. In mijn optiek zal de huidige recessie langer duren dan de aandelenmarkten nu schijnen te denken. Structureel herstel van de economie is nog niet aanstaande.
