De storm die met windkracht zeven vrijdag over ons en heel West Europa heerste ging samen met regen, regen en nog eens regen. Mijn humeur zakte evenredig met de lage temperatuur. Juist voor het scheiden van de markt, ik lag namelijk verstopt onder mijn warme dekbedje, zag ik mijzelf als jochie van zestien met een brommertje en een tas vol kranten ergens beginjaren 70 in soortgelijk weer om 5.30 uur ’s morgens met de elementen worstelen. Het enige droge deel van mijn toen nog goddelijke body was mijn hoofd, beschermd door een integraal helm. Mijn doorweekte kleding, de regen, de wind, het deerde mij in het geheel niet. Ik vond het zelfs wel een uitdaging. Hoe anders sta ik heden ten dage in het leven. Waarschijnlijk lees en kijk ik teveel naar het nieuws.
De metafoor van het noodweer kan ik met gemak toepassen op ons huidig welzijn. Ben ik dan nu al murw gebeukt? Winstwaarschuwingen overspoelen sinds kort onze markten. Analisten zagen ze niet of nauwelijks hoorbaar aankomen . Vandaag de dag staan echt in de schijnwerpers de doorgeslagen politici in de US en Europa. Een stel ontzettend opportunistische klunzen speelt ongebreideld met het welvaartsniveau van onze vrije wereld. Natuurlijk, het verschil tussen arm en rijk beheerst al eeuwen de verhoudingen. Waren wij eerst nog bondgenoten en elkaars belangrijkste handelspartners, thans zijn wij elkaars genadeloze concurrenten en dat wordt waarschijnlijk nog veel vervelender.
Het schaakspel der grootmachten is een doorlopend proces. Één Europese politieke spreekbuis wil maar niet vlotten. Een van de gevolgen: de indexen van de Europese beurzen scheren weer eens langs de rand van de afgrond. Het kan onze beleidsmakers kennelijk niet veel schelen. Het pokerspel van die Duitse mevrouw en haar mannen wordt tot een kunst verheven en tot het allerlaatste moment doorgespeeld. Net als bij Obama en zijn republikeinse opponenten. De fel bekritiseerde Amerikaanse ratingbureaus profileren zich tegenwoordig ook graag in het beoordelen van landen.
Zij doen hun werk snoeihard maar niet altijd even objectief. De thuismarkt ligt hen waarschijnlijk nader aan het hart dan concurrerende contingenten. Logisch dat onze Jagerman roept om een Europese tegenhanger of beter nog het IMF, bij uitstek het orgaan om een juist oordeel te vellen over onze kredietwaardigheid.
Als spaarder, belegger en belastingbetaler ben je er mooi klaar mee. Langer doorwerken om je premie inleg te vergroten en je pensioenuitkering te bekorten, verplicht pensioenpremies afdragen die vervolgens bij kostenslurpende instanties terechtkomen die niet kunnen garanderen dat tenminste de gespaarde premies als pensioen kunnen worden uitbetaald, zorgpremies verplichten en vervolgens het pakket geraffineerd uitkleden. Door de sterke toename van flex-arbeid zijn er veel ZZPers en kleine zelfstandigen bijgekomen, aan een pensioenvoorziening zijn ze om verschillende redenen nog niet toegekomen.
Doorwerken maar, zolang je kan. Zevenenzestig, achtenzestig, negenenzestig, zeventig, wat maakt het uit als je je goed voelt. Met een tonnetje of drie spaargeld (natuurlijk beheerd door een goede vermogensbeheerder), je aoweetje en als slagroom op het toetje misschien nog wat spaargeld uit je eigen huis, wanneer je er tenminste in slaagt om het te verkopen, kom je die laatste vijftien jaartjes statistisch gezien wel door. En als het onverhoopt toch op is? Dan maar een ritje op de brommer in de stromende regen zonder helm in een dun truitje. Een welgevallige, noodlottige longontsteking zorgt wellicht voor een redelijk einde van de pensioenzorgen.
Frank Oosthoek
Raad van Advies Helliot Vermogensbeheer
