Europa worstelt nog altijd met de gevolgen van diezelfde kredietcrisis, waarbij de schuldenlast van de PIIGS-landen het meest urgente probleem vormen. Zal dit varkentje nog gewassen kunnen worden?
Een van de wezenlijke kenmerken van de vroege 21ste eeuw is de komeetachtige opkomst van Azië als een nieuw centrum van economische macht.
De westerse schuldenproblematiek is dit jaar met stip op nummer 1 van de economische aandachtsgebieden gekomen. Schuldreductie is ineens een hete politieke issue geworden.
Hoewel we de eerste helft van 2010 economisch en beurstechnisch allerminst florissant afsluiten, is er in dat halfjaar veel energie gaan zitten in de vraag of wij nu bang moesten zijn voor een hogere inflatie of dat er juist kans is op een nieuwe recessie.
De verkiezingen liggen alweer achter ons. De VVD gaat proberen een nieuwe regering te vormen. Dat zal niet meevallen, zoveel is duidelijk. Bezuinigen is plotsklaps populair in Europa.
De laatste weken is de media vooral geobsedeerd geraakt over de Nederlandse “verkiezingen”. Er zou wat te kiezen zijn. Voor mij is dit weer een kwestie van zand in de ogen strooien van burgers.
Deze week plaatste De Nederlandsche Bank een artikel op haar website “Versterking begrotings-discipline in het eurogebied”, kortom nieuwe regelgeving op komst.
De gegevens waarop beleggers hun strategieën baseren zijn zelden of nooit eenduidig. Maar de paradoxale scenario’s waarmee we nu worden geconfronteerd lijken het maken van keuzes op dit moment extra lastig te maken.
Wat is eigenlijk de basis van de huidige crisis in de EU? Is de oorzaak de weinig gedisciplineerde opstelling van overheden die tekorten alleen maar laten oplopen tot ver boven de ondergrens van 3%?
