Heeft Europa voldoende ruggengraat?
Ooit zei Lenin: kapitalisten verkopen ons het touw, waar wij hen straks aan zullen ophangen.
Ooit zei Lenin: kapitalisten verkopen ons het touw, waar wij hen straks aan zullen ophangen.
Het was feest op de financiële markten in de maand april. Beleggers keken al vooruit naar de periode van herstel na het einde van de coronacrisis.
Bij JP Morgan houden ze de moed erin. Een beetje slimme belegger zet nu zijn kaarten op Europa en niet langer op de Verenigde Staten.
President Trump heeft besloten om de onderhandelingen met China de tijd te geven en af te zien van een absolute deadline. Dat is op zich
Aan de vooravond van de feestdagen mag je vaststellen dat er voor Europa weinig te vieren valt. De politieke verhoudingen laten zeer te wensen over, de economie lijkt in een steeds lagere versnelling te raken.
Het Griekse drama moddert onverminderd door en de Grieken hebben alle troeven in handen. De eurozone is een hotel waar je wel kan inchecken maar waar uitchecken onmogelijk is.
Hoe nadrukkelijker bankiers of politici iets ontkennen hoe groter de kans is dat het tegengestelde de waarheid is.
Het drama in Europa begint buiten het domein van de economie te treden en lijkt nu te gaan knagen aan het geloof in de democratie. Zeker in de landen die het zwaarst getroffen zijn, worden regeringen weggestemd, maar verandert het beleid niet.
Onder deflatie verstaan we een aanhoudende daling van het algemenen prijspeil over een lange periode. Dit is het gevolg van een structurele wijziging in de verhouding tussen vraag naar en aanbod van goederen en diensten.