Nu de symptomen van een recessie aan de horizon verschijnen, lijken centrale banken als de kippen bij om meer geld tegen aan te gooien danwel de rente te verlagen. Het achterliggende probleem is dat de koopkracht van burgers achterblijft bij de inflatie zodat er een deflatiespiraal optreedt.
Deflatie betekent een voortdurende daling van het prijsniveau voor goederen en diensten. Terwijl bedrijven en consumenten op hun portemonnee knabbelen omdat het morgen goedkoper wordt, staat de deur naar economische crises en sociale problemen wijd open. De problemen zijn vergelijkbaar met die van Japan dat in een deflatieval raakte. De vraagzijde verzwakt fundamenteel, waardoor binnen de hele economie een overcapaciteit groeit. Door de groeiende overcapaciteit daalt de bereidheid bij bedrijven om te investeren. Afnemende investeringen en een groeiende werkloosheid monden uiteindelijk weer uit in een verdere daling van de vraag. Het gevolg is een druk op de winstmarges.
Het feit dat de Duitse economie momenteel niet zoemt, toonde twee verse cijfers in de ochtend. In vergelijking met dezelfde maand vorig jaar stegen de producentenprijzen met 1,9 procent, zoals het federale bureau voor de statistiek woensdag in Wiesbaden aankondigde. Dit is de zwakste inflatie sinds april vorig jaar. Analisten hadden een gemiddeld percentage van 2,1 procent verwacht. En vanwege de aanhoudend zwakke vraag, daalden Duitse industriële orders in april voor de vierde maand op rij. Het daalde met 0,3 procent in vergelijking met de vorige maand in termen van prijs, seizoen en kalender.
Vanuit dit perspectief kunnen ook de handelsgeschil van de VS met China gezien worden worden. Het gaat er om om het marktaandeel vast te houden of zelfs een groter deel in handen te krijgen. Omdat de EU en China meer lijden onder de VS vanwege hun afhankelijkheid van export, is de Amerikaanse president Trump van mening dat ze zich uiteindelijk zullen onderwerpen. Maar vanwege redenen van eigenwaarde danst Beijing niet naar de pijpen van de VS.
De centrale bankiers zijn in paniek voor een wereldwijde economische neergang. De Fed zal dit jaar de rente verlagen. En sinds Beijing massaal terugtrekt van Amerikaanse staatsobligaties als vergelding voor Amerikaanse sancties, is het liquiditeitsbeleid nog onzeker.
Hoewel de ECB sinds 2009 nooit haar crisismodus heeft opgegeven, overweegt zij verdere monetaire versoepeling, om de euro zo exportvriendelijk mogelijk te houden ten voordele van Trump. Met de heftigheid van hoofdbank-chef Draghi als laatste getoond, is dit geen optie meer, maar een belofte. Hoewel de belangrijkste rentetarieven al op nul staan, is het einde van de vlaggenmast nog niet bereikt. Een nog lagere depositorente voor banken – momenteel minus 0,4 – zou echter de toch al zwakke winstgevendheid van de eurobanken extra belasten.
De kapitaalmarkt is afhankelijk van de hervatting van het obligatieprogramma. De rendementen op staatsobligaties zijn zelfs sterk gedaald. In Europa bevinden ze zich meestal op nieuwe historische dieptepunten.
Maar ondersteunt het nog goedkopere geld echt de economie of vecht het tegen deflatie? Voor economische ontwikkeling blijven dan alleen uitgaven over, dus schulden. Mogelijk wordt de deflatiespook gebruikt als een belangrijk alibi om de Europese schuldcriteria te versoepelen. Hopelijk zal nieuwe staatsschuld de infrastructuur ten goede komen en de concurrentie versterken.
Over het algemeen hebben de beurzen een Déjà-vu. De liquiditeitsboom is terug. De rente-investeringscrisis veroorzaakt inflatoire, niet-deflatoire aandelenmarkten. In deze context is er niets mis met goud .
Start met Automatisch Beleggen
