Een van de vervelende aspecten van Covid-19 is, dat het opdook op een moment dat de naweeën van de financiële crisis nog voelbaar waren. Het resultaat is dat de problemen van toen weer in volle hevigheid terug zijn.
Met een beetje pech krijgen we last van secular stagnation. Aanhoudende besparingen in plaats van investeringen drukken de groei, de inflatie en de rente.
Ondanks de lage rente neemt de totale vraag amper of niet toe. Burger en bedrijf houden hun tegoeden liever in cash aan. De kans dat na Covid-19 de totale vraag ineens sterk toeneemt is niet zo groot en hooguit tijdelijk. De totale vraag was voor Covid-19 ook al zwak. Waarom zou dat ineens veranderen?
En dan de mogelijke economische groei. Die lijkt voorbestemd om gestoeld te worden op een megaberg aan schulden. Zeker in de VS bezwijken burger en bedrijf bijna onder de schuldenlast die weer grotendeels het gevolg is van het beleid van centrale banken.
Het volk is reddeloos, redeloos. Wat te doen. Misschien moeten we doen wat we in 2008 tekort deden. Een uitvoerig fiscaal stimuleringsprogramma optuigen, waardoor overheidsinvesteringen kunnen toenemen en bijvoorbeeld de totale vraag kan stijgen. Dan is in ieder geval schuld geen motor van groei. Beleidsmakers moetende oorlog van 2008 maar overdoen en winnen!
