Is het ergste voor de wereldeconomie voorbij of zitten we nog steeds midden in het oog van de storm? Het antwoord hierop is cruciaal voor de vraag of overheden kunnen beginnen met bezuinigingen.
De laatste weken is de media vooral geobsedeerd geraakt over de Nederlandse “verkiezingen”. Er zou wat te kiezen zijn. Voor mij is dit weer een kwestie van zand in de ogen strooien van burgers.
De afgelopen maand hadden Nederlandse politici er weer eens de mond vol van. Er moet meer, veel meer geïnvesteerd worden in groene technologie.
Deze week plaatste De Nederlandsche Bank een artikel op haar website “Versterking begrotings-discipline in het eurogebied”, kortom nieuwe regelgeving op komst.
De gegevens waarop beleggers hun strategieën baseren zijn zelden of nooit eenduidig. Maar de paradoxale scenario’s waarmee we nu worden geconfronteerd lijken het maken van keuzes op dit moment extra lastig te maken.
Wat is eigenlijk de basis van de huidige crisis in de EU? Is de oorzaak de weinig gedisciplineerde opstelling van overheden die tekorten alleen maar laten oplopen tot ver boven de ondergrens van 3%?
In The Ghostwriter, de geweldige film van Roman Polanski, die ervoor zorgde dat dit stukje ver na middernacht klaar kwam, loopt het Verenigd Koninkrijk door toedoen van premier Adam Lang (lees: Tony Blair) politiek volledig in de pas met Amerika.
Rond het jaar 2002 stond op de dakpannen van een gebouw in de buurt van Leiden de naam Eurodusnie gekalkt. Eurodusnie is in 1997 opgericht als actiegroep tegen de Eurotop die dat jaar werd gehouden.
Nu de PIIGS-landen (Portugal, Italie, Ierland, Griekenland, Spanje) voorlopig lijken te zijn gered door hun sterkere EU-broederlanden en het IMF, lijkt voorlopig de kou uit de lucht te zijn. Wat nu?
