Het is een specifieke groep VIP’s: muzikanten-die-acteur-willen-worden. Die ambitie leidt niet altijd tot mooie films, getuige de wanprestaties op het witte doek van zangers als Mick Jagger en -nog veel erger- Jon Bon Jovi. De vreemde neiging om als schoenmaker vooral niet bij je leest te blijven, treffen wij ook in de financiële sector aan.
Onlangs zag ik op de website van een bekende vermogensbeheerder een video waarin een beleggingsspecialist en zijn niet-beleggende collega een wel heel erg gescripte conversatie voerden over sparen en beleggen. De man en vrouw in kwestie wandelden ‘gezellig’ over de Rotterdamse Erasmusbrug, zaten samen op een terrasje (lekker kopje thee erbij), en toerden in een soort rondvaartboot over de Maas. De kosmopolitische skyline van Rotterdam zou kunnen inspireren tot een dynamisch gesprek, ware het niet dat de chemie tussen deze collega’s ver te zoeken was. Een greep uit de ‘sprankelende’ dialogen:
Hij (op vaderlijke toon): ‘We hebben enorm veel fondsen. Als je daar een verantwoorde en goede keus uit maakt, ja, dan zul je zien dat je op termijn toch een beter rendement mag verwachten dan met sparen alleen.’
Zij: ‘Weet je wat? Met deze vermogensbeheerder wil ik de eerste stap maken naar beleggen.’
Hij: ‘Nou, dan gaan we toch naar binnen?’
Zij: ‘Goed.’
Hij: ‘Okee.’
Poppetje gezien, kastje dicht: via een draaideur schoot het tweetal het veilige kantoor in. Dit soort filmpjes roepen bij mij vaak een gevoel van plaatsvervangende schaamte op. Hetzelfde gevoel als bij het zien van een verborgen-camera-programma: degene die in de maling wordt genomen belandt in een situatie die zo gênant is, dat je het als televisiekijker bijna niet meer kunt aanzien. Maar je blijft toch kijken.
Ondanks het weinig overtuigende acteerwerk heeft het genoemde filmpje een boodschap die relevant is: wie meer rendement uit zijn geld wil halen, zal zich moeten afvragen hoever hij komt met (alleen) een spaarrekening. Wie een wat langere tijdshorizon heeft, is niet onverantwoord bezig als hij een deel van zijn vermogen belegt. De lage rentestand, de inflatie en de vermogensbelasting vormen samen een funeste cocktail voor je spaargeld. Natuurlijk: een deel van je geld kun je op een spaarrekening zetten, zodat je een nieuwe auto kunt kopen als de oude het begeeft. Maar het is de moeite waard om ook eens na te denken over beleggen.
Daarbij hoef je jezelf niet te bombarderen tot beleggingsanalist die de krenten uit de beurspap weet te vissen. Tegenwoordig kun je met één transactie (gespreid) beleggen in een hele index, in plaats van ‘losse’ aandelen te kopen. Dit doe je via zogenoemde indextrackers, ook wel exchange-traded funds genoemd. Stijgt de index, dan stijgt de tracker ook (let wel: bij een daling geldt hetzelfde principe). Het kan hierbij gaan om een aandelenindex, zoals de AEX of de Dow Jones, maar ook om een index die gewijd is aan grondstoffen -bijvoorbeeld goud of olie- of aan een specifieke bedrijfssector (financials, healthcare et cetera).
Naast indextrackers kun je kiezen voor beleggingsfondsen: fondsen die actief beheerd worden door vermogensbeheerders zoals degene in het genoemde filmpje. Beleggen brengt bepaalde risico’s met zich mee, ook als je gespreid belegt in trackers en/of beleggingsfondsen. Eén ding is zeker: acteerprestaties uit het verleden vormen geen garantie voor het beleggingsrendement in de toekomst. In sommige gevallen is dat een hele geruststelling.
Allard Gunnink
CoBeleggen
Disclaimer
Allard Gunnink is als redacteur en columnist betrokken bij CoBeleggen, een initiatief van de Beleggers Coöperatie. Deze column is niet bedoeld als beleggingsadvies. De auteur kan posities hebben in (beleggingsinstrumenten op) onderliggende waarden die hij beschrijft.
