Aandelen of obligaties – Deze strategie loont voor beleggers

Niet alleen nieuwkomers op de aandelenmarkt houden zich bezig met de vraag in welke verhouding aandelen en obligaties moeten worden gecombineerd in een persoonlijke portefeuille, maar natuurlijk ook de professionals. Deze kwestie kan echter alleen individueel worden beantwoord.

• Een mix van obligaties en aandelen minimaliseert het risico
• De lage rentefase maakt obligaties onaantrekkelijk
• Beleggers met affiniteit voor risico kunnen 100 procent beleggen in aandelen

Aandelen, maar ook obligaties, bieden beleggers de mogelijkheid om direct te beleggen in één bedrijf of uitgevende instelling. Dit resulteert echter in zeer verschillende kansen en risico’s voor de belegger, waarmee rekening moet worden gehouden voordat een investering wordt gedaan.

Het fundamentele verschil tussen obligaties…
Een obligatie, of het nu een bedrijfs- of staatsobligatie is, vertegenwoordigt een obligatie waarmee de betreffende emittent vreemd vermogen van zijn investeerders incasseert. Voor dit kapitaal ontvangt de koper of de schuldeiser een vaste rente, die meestal jaarlijks wordt uitbetaald. Naast deze jaarlijkse rente ontvangt de geldschieter het volledige geïnvesteerde bedrag aan het einde van de looptijd van de obligatie, op voorwaarde dat de betreffende staat of onderneming niet insolvent is.
Met behulp van een obligatie verwerft een emittent vreemd vermogen, waardoor de belegger, in tegenstelling tot de aankoop van aandelen, slechts een schuldeiser is en niet slechts een gedeeltelijke eigenaar.

… en aandelen

Daarentegen wordt de koper van een aandeel mede-eigenaar van de betreffende groep. Dienovereenkomstig bezit de aandeelhouder een fractie van het hele bedrijf. In tegenstelling tot de plaatsing van een obligatie geeft een groep vers eigen vermogen uit en geen vreemd vermogen door aandelen uit te geven.
Terwijl het rendement op een obligatie afkomstig is van de jaarlijkse rentebetalingen, bestaat het rendement op aandelen uit dividenden en prijsstijgingen. Hoewel ook met obligaties koerswinsten te behalen zijn, heeft de aflossing van een obligatie altijd betrekking op de oorspronkelijke nominale waarde. In tegenstelling tot obligaties hebben aandelen geen vaste looptijd en kunnen ze dus levenslang in de portefeuille blijven.

De belangrijkste overeenkomsten tussen obligaties en aandelen

Ondanks het feit dat beleggers schulden injecteren in een bedrijf door een obligatie te kopen en aandelen door een aandeel te kopen, hebben beide activaklassen veel gemeen. Zowel obligaties als aandelen kunnen op elk moment op de beurs worden verhandeld, wat betekent dat hun prijs altijd wordt bepaald door vraag en aanbod. Bovendien kunnen obligaties en aandelen samen op een effectenrekening worden bewaard. Dit betekent dat beide activaklassen ook samen kunnen worden verworven en verhandeld in een gemengd fonds of ETF.

Een andere overeenkomst tussen obligaties en aandelen is het vooruitzicht op regelmatig inkomen. Op deze manier kunnen beide activaklassen continu winst genereren, hetzij in de vorm van dividenden, hetzij in de vorm van rentebetalingen.

Individuele rechten en risico’s in obligaties…
Met de aankoop van een obligatie verwerft de schuldeiser het recht op regelmatige rentebetalingen en de terugbetaling van zijn kapitaal na afloop van de respectieve looptijd. Indien de vennootschap tijdens deze termijn in betalingsmoeilijkheden komt, zal ook de schuldeiser van de obligatie, in tegenstelling tot de aandeelhouder, met voorrang worden bediend.

Deze voorkeursbehandeling is waarschijnlijk het grootste voordeel van obligaties ten opzichte van aandelen, daarnaast brengen obligaties natuurlijk ook bijzondere risico’s met zich mee. De voorrangsbehandeling van de obligatiehouder boven de aandeelhouder beschermt niet noodzakelijkerwijs tegen een totaal verlies. Naast dit emittentenrisico moeten obligatiehouders ook inflatie-, rente-, prijs- en valutarisico accepteren.

… en aandelen

In tegenstelling tot kredietverstrekkers krijgen aandeelhouders stemrecht vanwege hun directe deelname aan de onderneming, die kan worden uitgeoefend op een jaarlijkse algemene vergadering. Daarnaast hebben aandeelhouders bij een uitkering recht op een deel van de uitgekeerde winst. Bovendien hebben de aandeelhouders bij een kapitaalverhoging recht op een inschrijvingsrecht, wat de aankoop van nieuwe aandelen met voorrang mogelijk maakt.

Uiteraard gelden de klassieke risico’s voor obligatiehouders ook voor aandeelhouders. Door de grotere gevoeligheid voor schommelingen of hogere volatiliteit, evenals de achtergestelde behandeling bij insolventie, brengen aandelen toch een veel hoger risico met zich mee dan obligaties.

Want hoewel de obligatiehouder relatief onverschillig kan staan ​​tegenover de bedrijfsontwikkeling van de emittent zolang deze nog solvabel is, heeft de aandeelhouder er een zeer groot belang bij dat de betreffende onderneming zich economisch goed ontwikkelt. Want alleen een uitstekend businessmodel in combinatie met een positieve economische ontwikkeling biedt op de lange termijn kans op stijgende aandelenkoersen.

De mix maakt het verschil
“Het enige dat gratis is bij beleggen, is diversificatie”, aldus het bekendste gezegde van Harry M. Markowitz. Met het oog op portefeuilleoptimalisatie ontwikkelde de Amerikaanse econoom in de jaren vijftig de zogenaamde kapitaalmarkttheorie, die zich bezighoudt met de interactie tussen rendement en risico.

Met behulp van deze theorie kon Markowitz aantonen dat het risico van een activaklasse kan worden geminimaliseerd als de belegger zelf gediversifieerd positioneert. “Wat volgens Markowitz gratis is, is niet de diversificatie zelf, maar het positieve effect dat beleggers ermee kopen. […] Door hun kapitaal te diversifiëren, kunnen beleggers enerzijds hun risico op verlies verkleinen en hun kans op aan de andere kant rendement”, zegt Die Assessment van DWS -fondsmanager Henning Potstada.

Beleggers moeten zich echter niet alleen breed positioneren binnen één activaklasse, maar hun activa ook over verschillende activa spreiden. “Het belangrijkste bij diversificatie is echter de juiste verdeling van activa over verschillende activaklassen, zoals aandelen, obligaties, valuta’s en grondstoffen”, vervolgt de DWS-manager.

Daarom kan het voor beleggers de moeite waard zijn om hun effectenportefeuille te vullen met zowel obligaties als aandelen. Het is echter niet mogelijk om een ​​algemeen antwoord te geven op welke exacte verdeling tussen deze twee activaklassen zinvol is. “Er is geen algemene regel over hoe een belegger zijn portefeuille moet structureren met aandelen en [obligaties]. Het hangt af van de persoon in kwestie – hun beleggingsdoelen, hun beleggingshorizon, hun risicotolerantie en hun leeftijd”, zegt Potstada in een rapport door DWS.

De klassieke vuistregel voor aandelenobligaties is achterhaald

De klassieke vuistregel “100 minus uw leeftijd”, die wordt gebruikt om de zogenaamd optimale aandelenratio te berekenen, is bekend, maar niet meer actueel. De formule stelt dat tegen de tijd dat iemand 30 wordt, hij 70 procent van zijn investeringskapitaal in aandelen en 30 procent in obligaties moet investeren.

Met een huidige levensverwachting in Zwitserland van 81,4 jaar voor mannen en 85,3 jaar voor vrouwen, heeft een 30-jarige echter nog minstens 51 of 55 jaar voor de boeg, waardoor een obligatie-aandeel van 30% onnodig lijkt. Want voor het grotere risico dat een belegger in de loop van de tijd met aandelen neemt, ontvangt hij ook een zogenaamde uitgiftepremie, wat een aanzienlijk verschil in rendement met zich meebrengt. Bovendien is statistisch geverifieerd dat ’s werelds belangrijkste aandelenindices, zoals de S&P 500 , nog nooit verlies hebben gemaakt binnen een investeringsperiode van ongeveer 10 jaar.

Opbrengstverschil tussen aandelen en obligaties

Beleggers die tussen 1925 en 2005 $ 1 in langlopende Amerikaanse staatsobligaties hebben gestoken, verdienden na 80 jaar in totaal ongeveer $ 71, wat overeenkomt met een jaarlijks nominaal rendement van 5,5 procent. Beleggers die hun Amerikaanse dollars in deze periode in een S&P 500 ETF hadden gestoken, zouden echter 2658 dollar waard zijn geweest met een jaarlijks nominaal rendement van 10,4%. Natuurlijk waren er in 1925 geen ETF’s, maar het enorme verschil in rendement laat zien welke kansen de aandelenmarkt op lange termijn biedt ten opzichte van de obligatiemarkt.

Daarom mogen beleggers een hoog aandelenquotum niet uit de weg gaan. Daarnaast zorgt de huidige fase van lage rente ervoor dat obligaties met een goede kredietwaardigheid, zelfs zonder rekening te houden met de inflatie, een voorspelbaar verlies vormen voor crediteuren.

In deze context vatte André Kostolany het eeuwige dilemma tussen zekerheid en rendement of aandelen en obligaties heel treffend samen in één zin. “Wie lekker wil slapen, koopt obligaties, wie goed wil eten koopt aandelen”, zei de in 1999 overleden beursspeculant.

Bron: Pierre Bonnet / finanzen.ch