Zes jaar geleden schreef ik een boek dat ‘Deflatie in aantocht’ heet. Daarin voorspelde ik een crisis op wereldschaal, de crisis dus waar we nu mee te maken hebben.
Nu er zoveel onrust is ten aanzien van het (voort)bestaan van de €, wordt er door beleggers om alternatieven gevraagd. In dit verband wordt dan vaak de Zwitserse frank genoemd.
Koortsachtig werken Europese regeringsleiders aan het redden van de euro. Tevergeefs, menen Eric Mecking en Elmer Hogervorst. Het zal hooguit leiden tot uitstel van executie voor de eenheidsmunt.
In de aanloop op de volgende Europese Top der Toppen van 9 december wordt de geruchtenstroom steeds verder opgestuwd. Diverse experts en analisten brengen de meest vreemde scenario’s te berde.
Het ziet naar uit dat de tijden van een (te) lage rente achter ons komen te liggen. De signalen zijn allemaal nog pril, maar zij zijn er wel.
Economen hebben nogal eens de reputatie van generaals, die in staat zijn om de vorige oorlog te winnen. Dat zou men mogelijk ook kunnen zeggen van de huidige Duitse politici.
De eurozone komt in een zelf gecreëerde recessie terecht. Dat lijkt praktisch onafwendbaar. De belangrijkste oorzaak voor deze recessie is het onvermogen van de Europese politiek.
De crisis slaat stevig toe in Europa, onze economie is ook aan de krimpende hand, en de werkloosheid is steeds sneller aan het oplopen.
In een grijs verleden schreef John Donne het gedicht ‘No man is an island.’ Als er iets in de afgelopen jaren duidelijk is geworden, dan is dát het wel.
